Silent Treatment

When I made this blog, I told myself that this is gonna be different from my previous blog on tumblr.

I didn't like my tumblr account so much because that account (which is now inactive) is full of negative thoughts and hatred. So, I told myself that this site should be a stress-free and feel good site. That's why even if I'm so pissed because of a certain incident, I still try to turn things upsidedown to fulfill my aim.

However, it is inevitable to feel lonely and/or super pissed at times. No matter how hard I try to contain myself, I just can't.

I should be studying for my midterm examination for Issues Management and Crisis PR but then, I just can't concentrate; especially, I know that I am holding something in. I don't want to go into the details of the story simply because I don't want to talk about that someone who often makes me insane because of his recklessness anymore. I don't want to talk anymore because I don't want a fight.

I have no idea what I should do with him.

Maybe.. the best thing to do for now is to be silent.

Ideya. Ideya. At isa pang ideya.

"There is no such thing as an original idea"

Hinding-hindi ko makakalimutan ang mga kataga na ito mula sa Executive Producer ng DZMM na si Ginoong Tristan Jay "TJ" Correa noong pumunta siya sa Pamantasan upang magbahagi ng kanyang kaalaman ukol sa radio broadcasting.

Totoo nga. Sapagkat ang iyong ideya ay paniguradong nagawa na rin ng iba nang hindi mo namamalayan.

Nakakalungkot lamang isipin na may ibang tao na sadyang nanggagaya. Sadyang kinukuha o inaangkin ang ideya ng iba.

Napapaisip tuloy ako minsan at nasasabi sa sarili, "paano na uunlad ang bayan sa ganitong pag-uugali ng iba?"

Oo, may mga gawa na tunay na kahanga-hanga. Ngunit sana'y gamitin natin ang mga ito upang inspirasyon sa paglikha ng ating matatawag na sariling atin at hindi kopyahin lamang.

Kung ikaw kaya ang nasa posisyon nila, anong mararamdaman mo?

Sabi nga nila,

"Huwag mong gawin sa iba ang ayaw mong gawin sa'yo."

Ganito Na Po Kami Ngayon (This is How We Are Now) : A Glimpse of the Philippines at Present

For the Love of Art. This woman willingly embraced
the needle to her skin without a trace of fear.

In 2010, I watched a documentary about the last native tattoo artist named Wang Od. In the said documentary, I found out that the indigenous people in the Philippines already had their culture and rituals even before the Spaniards came. One of which is pagbabatok or tattooing. Tattoos serve as mark of honor or protection for the huntsmen; while for the women, tattoos are symbol of beauty and fertility. Because of this, they were labelled as pintados or painted people.

No Pain, No Gain. In order to have a beautiful tattoo, one must
be willing to embrace the consequence.

At present, there are a lot of Filipinos who have tattoos; not because they are part of a tribe but mainly because for the love of art. I asked people that I know why they decided to have a tattoo and majority of them told me that it is their way of expressing themselves. Some of them also said that their tattoo represents a milestone of their life or a memory of a loved one. Of course, there are other reasons why people want to have a tattoo. Whatever their reason is, we just have to respect their views.

Church in a Subdivision. In 1950's,  all the new Christian converts
were required to construct their houses around the church.
Now,  we are unconsciously practicing the said tradition.  

The New Face of Christianity. Churches today are simpler and
modern in structure.

A Prayer is the most
powerful weapon.

During the Spanish occupation, churches and convents that are made of stone were built in the country. Some of them appear like solid fortress to impress the indios. [1]

If we are to compare, churches today are simple and the architecture is modernized. It is more of a home than a fortress; very welcoming, not intimidating.

Several years ago, the ox cart or kareton, aside from being the people’s means of transportation, also served as a kind of home and social venue. It hauled palay and other produce to the market. When the commuting public began to prefer fast transport to the kareton or the horse-drawn calesa, the driver had to create a substitute. This is where the jeepneys entered. [2]

Ala Cart. No need to go to the market with this
very industrious vendor who sells vegetables
with his very reliable kareton.

Karetons are still alive and kicking. However, they have a new face. Instead of being pulled by an ox, it is now being pushed by a person. At present, it is usually used for selling fruits, vegetables and other produce. It is also used as a shelter for people living in the streets.

What’s unique about Philippines is the jeepney that was originally a U.S. military jeep. An unknown innovator tried to recreate the U.S. military jeep into something that mirrors the Filipino culture and voila!  A combination of two nations was created. Then it was exhibited in the New York World Fair of 1964-1965 as a national image for the Filipinos.

All Piled Up. A terminal located at Santol street in Sta. Mesa
showcases a variety of jeepneys.

Patience. While waiting for a passenger to come, these tricycle
drivers prefer to sit back and relax.

To date, jeepneys are still famous as the primary public transportation of Filipinos. But if jeepneys are said to be the king of the road; tricycles, on the other hand, are labelled as the prince of the road. If you are to enter a subdivision, tricycles will be your convenient partner. They are also considered to be mini-taxi but not always; because there are tricycle terminals that let strangers to be on the same tricycle if they are going to the same place. In this case, the fare will be cheaper.

Forgotten. This is the Sta. Mesa post office at present.

Remember how people used to send letters to their friends, loved ones or relatives who live in the province or abroad? I do. My mother and I used to go in Santa Mesa post office every first Friday of the month to drop letters for our relatives who reside in America. When I was a kid, I enjoy writing letters; sometimes, I also draw stuffs and put some design on the letter especially if there is an occasion. Until now, I still enjoy writing letters for my friends and loved ones. But it no longer passes through Mister Postman; I just personally give the letter to them.

Tech-y Kid. Today's generation of kids are very lucky to
experience the gift of technology.

When cellular phones became available in the country, everything became possible. I started to often hear people saying, “I’m just a text away”, which clearly shows that texting is more convenient than writing letters; besides, It is time and energy saving. No need to look for a payphone. No need to go to the post office. In just a blink of an eye, your message will be received by your friend. In just a snap of your fingers, you will be able to talk to your loved ones.

It’s funny how fast the world changes. Today, you may have the latest smartphone; but when you wake up tomorrow, another smartphone may be released. Just like the generations that keep on evolving.

But there is one thing that I hope Filipinos would not forget.. and that is their nationalism.



_______________________________________________________________________________________

[1] Agoncillo, Teodoro A. (2008). History of the Filipino People. Quezon City: Garo Tech Books
                    Incorporated. (Page 81)

[2] Mercado, Leonardo N. (1994). The Filipino Mind, Philippine Philosophical Studies II. Washington D.C. : The
                   Council for Research in Values and Philosophy. (Page 174)

Sources:

Agoncillo, Teodoro A. (2008). History of the Filipino People. Quezon City: Garo Tech Books Incorporated.

David, Kara. (19 July 2010). I-Witness: Ang Huling Mambabatok [Documentary]. Philippines, GMA Network.

Mercado, Leonardo N. (1994). The Filipino Mind, Philippine Philosophical Studies II. Washington D.C. : The

               Council for Research in Values and Philosophy.

Alamat ng Ampalaya

Noong unang panahon sa kaharian ng mga gulay, mayroon magkapatid na talong. Ang panganay ay si Talonglong at ang bunso naman ay si Talonggito. Sila ang mga prinsipe ng kaharian.

May gusto si Talonggito sa kanyang pinsan na si Okasta, isang okra. Sa tuwing may pangangailangan si Okasta, tinutulungan ito ni Talonggito upang maipahayag nito ang kanyang pagtingin sa dalaga. Gusto rin naman ni Okasta si Talonggito sapagkat napakabait, napakatalino at napakamatipuno ni Talonggito. Subalit, hindi sila maaaring mag-ibigan sapagkat sila nga ay magkadugo.

Isang hapon, nagtapat si Talonggito kay Okasta ng kanyang pag-ibig at niyaya niya itong magpakasal. Oo nga’t may pagtingin din si Okasta sa kanyang pinsan ngunit tumanggi siya sa alok ni Talonggito upang umiwas sa kahihiyan.

Labis na nasaktan si Talonggito sa mga nangyari kaya’t niyaya niya sa Talonglong upang samahan siyang tumakas sa palasyo at humanap ng isang dalaga na magmamahal sa kanya. Pumayag naman si Talonglong na samahan ang kanyang naghihinagpis na kapatid.

Lumuwas sila sa isang bayan na kung tawagin ay Kamalandia, isang lugar kung saan naninirahan ang lahi ng mga kamatis. Nabighani sila sa ganda ng lugar na ito at tila ba masaya ang lahat ng tao. Habang naglalakad ang dalawang prinsipe, nakabangga ni Talonglong ang isang kamatis na papasok sa paaralan. Tumilapon ang mga dalang libro ng kamatis at tila ba nataranta si Talonglong sa nangyari. Agad na pinulot ni Talonglong ang mga kagamitan ng kamatis ngunit hindi ito humingi ng paumanhin sapagkat si Talonglong ay ang epitome ng kasaamang asal, at hindi marunong tumanggap ng pagkakamali.

“Sa susunod, tumingin ka sa dinadaanan mo.” Sabi ni Talonglong sa kamatis.

Nagtaas ng kilay ang kamatis at sumagot, “Hoy! Ikaw ang tumingin sa dinadaanan mo! Nakalingon ka kasi sa tindahan ng mga alak kaya nabangga mo ako. Ako, na naglalakad sa tamang daanan!”

Tila ba nahiya si Talonggito sa inasal ng kanyang kapatid kaya naman humingi ito ng paumanhin sa kamatis. Humanga rin si Talonggito sa ipinamalas na katapangan ng kamatis na ‘yon sapagkat walang sinumang dalaga sa kanilang kaharian ang marunong lumaban; lahat ay parang mga tuta na sumusunod lamang sa kung anuman ang iutos o sabihin sa kanila.

Nang aalis na sana ang kamatis, pinigilan ito ni Talonggito.

“Sandali, a-a-anong pangalan mo?” tanong nito.

Magaan ang loob ng kamatis kay Talonggito dahil sa kababang-loob na ipinakita nito. Bagamat hindi siya ang may kasalanan, siya pa ang humingi ng paumanhin sa ginawa ng kanyang kapatid.

“Kamari. Kamari  ang ngalan ko.” Sagot naman nito.

Inilabas ni Talonggito ang singsing (na dapat sana’y para kay Okasta) at sinabi, “Kamari, will you marry me?”

Nagulat si Talonglong sa pangyayaring ito. Hindi niya matanggap na sa dinami-rami ng maaaring mapili ni Talonggito upang pakasalan, isang hampas-lupang walang galang pa ang napili ng kanyang kapatid.

Nagulat din si Kamari ngunit tila ba naisip niya na biyaya ito ni Bathala sa kanya sapagkat isa siyang mahusay na mag-aaral at isa siyang gulay na marunong ipaglaban ang kanyang karapatan. Hindi nagpapadehado si Kamari at tunay na marunong gamitin ang kanyang utak sa pagpapasya.

Naluluhang sumagot si Kamari sa alok ni Talonggito, “Oo naman!”

Nagyakapan ang dalawa samantalang nagngingitngit naman sa galit si Talonglong.

Isinama ni Talonggito si Kamari sa kanilang kaharian. Ipinakilala sa kanyang mga magulang, kamag-anak at mga alipin.

“Siya ang aking mapapangasawa, mula sa Kamalandia, si Kamari!” buong pagmamalaki ni Talonggito.

Ngunit hindi makapapayag si Talonglong na si Kamari ang mapangasawa ng kanyang kapatid. Bumuo na ito ng plano upang siraan si Kamari sa buong kaharian.

Sapagkat higit na naiiba ang kaugalian sa Kamalandia at sa Kaharian ng mga gulay, ibang-iba rin ang pag-uugali ni Kamari. Hindi siya katulad ng mga dalaga sa palasyo at ito ang nakitang butas ni Talonglong upang siraan si Kamari.

Iginigiit ni Talonglong na masamang tao si Kamari. Na hindi ito marunong makisama at isa itong bastos na gulay.

Ngunit hindi naman naniniwala ang mga tao sa palasyo sa mga sinasabi ni Talonglong sapagkat nauunawaan nila na si Kamari ay hindi nila katulad. Isa siyang makabagong babae. Isang modelo na nararapat tularan at hindi kamuhian.

At dahil hindi nagtagumpay ang kahibangan ni Talonglong, muli siyang nakaisip ng paraan upang hindi matuloy ang kasal ni Talonggito at ni Kamari.

Pagsapit ng gabi, dinukot ni Talonglong si Kamari. Iginapos at nilagyan ng busal. Ibinaon niya ito sa lupa upang doo’y mabulok at mamatay.

Kinaumagahan, masayang-masaya si Talonglong sapagkat alam niyang wala na ang panggulo sa palasyo. Lumabas siya sa kanyang silid ngunit laking gulat niya nang makita niya si Kamari. Buhay na buhay at lalo pang naging mapula ang balat nito. Narinig niyang kinukwento nito sa lahat kung paano siya sinagip ni Bathala sa kamatayan.

Nang ilahad ni Talonglong ang kanyang sarili sa lahat ng tao sa palasyo, napasigaw at nagulat ang lahat sa kanyang anyo! Ang dating makinis at kulay lila niyang balat ay naging kulubot at kulay berde na! Naluha ang kanyang mga magulang ngunit ang mga gulay na ganito ang anyo ay hindi nararapat na manirahan sa palasyo. Labag man sa loob ng kanyang mga magulang, ngunit pinaalis si Talonglong sa kanilang kaharian. Nang halikan ito ng kanyang ina, natikman nito ang pait ng lasa ng balat ng kanyang panganay na anak.

Nagpakita si Bathala sa Kaharian ng mga gulay at sinabi, “Iyan ang kaparusahan sa mga gulay na nagtatangka ng masama sa kanilang kapwa! Iyan ang nararapat sa mga palalo na tulad mo at walang awa! Sa iyo magsisimula ang angkan ng mga mapapait na gulay! At ang mga tulad mo’y hindi kagigiliwan ng mga bata! Talonglong, mamumuhay ka na ngayon sa pangalang Ampalaya!”

Mula sa Malikhaing Imahinsayon ni: Danica Marie A. Arellano

Alamat ng Ulap, Lupa at Hangin

Alam mo ba kung bakit umuulan?

Nagsimula kasi 'yan noong unang panahon nang minahal ng ulap ang lupa.

Malayo ang pagitan nilang dalawa. Kaya't paminsan-minsan, nagnanakaw ng sandali ang ulap upang makasama ang lupa sa pamamagitan ng fog.

Ngunit hindi kuntento ang ulap dito kaya't inutusan niya ang hangin upang magbigay ng mensahe sa lupa.

Araw-araw, ganito ang kanyang ginagawa.

Ngunit lingid sa kaalaman ng ulap, nahulog na ang loob ng hangin sa lupa sapagkat mas madalas silang magkasama. Inakit ng hangin ang lupa at tuluyan naman din na minahal ng lupa ang hangin.

Matagal na itinago ng hangin at ng lupa ang kanilang relasyon.

Ngunit walang lihim na hindi nabubunyag. Isang gabi nang bumaba ang ulap, nahuli nitong magkayakap ang hangin at ang lupa. Nagalit ang ulap at nagpasyang umakyat na muli sa langit.

Labis na nasaktan ang ulap. Hindi niya napigil ang kanyang damdamin at tuluyan nang umiyak.

Walang kapantay ang pagmamahal ng ulap sa lupa. Kaya kahit na alam nitong hindi na siya mamahalin pa ng lupa, patuloy pa rin niyang binibisita ito. Oo, labis ang pagmamahal ng ulap sa lupa. Kaya nga hanggang ngayo'y umiiyak pa rin siya tuwing naaalala niya ang kanyang nakita.

Mula sa mapaglarong imahinasyon ni: Danica Marie A. Arellano